بیوالیرودینبرای تزریق

قدرت ۲۵۰ میلی‌گرم در هر ویال

موارد مصرف: بیوالیرودین به عنوان یک داروی ضد انعقاد در بیمارانی که تحت مداخله کرونری از راه پوست (PCI) قرار می‌گیرند، تجویز می‌شود.

کاربرد بالینی: برای تزریق داخل وریدی و قطره داخل وریدی استفاده می شود.

موارد مصرف و کاربرد

۱.۱ آنژیوپلاستی کرونری از راه پوست (PTCA)

بیوالیرودین تزریقی به عنوان یک داروی ضد انعقاد در بیماران مبتلا به آنژین ناپایدار که تحت آنژیوپلاستی کرونری از طریق پوست (PTCA) قرار می‌گیرند، تجویز می‌شود.

۱.۲ مداخله کرونری از راه پوست (PCI)

بیوالیرودین برای تزریق با استفاده موقت از مهارکننده گلیکوپروتئین IIb/IIIa (GPI) همانطور که در فهرست آمده است

آزمایش REPLACE-2 برای استفاده به عنوان یک داروی ضد انعقاد در بیمارانی که تحت مداخله کرونری از راه پوست (PCI) قرار می‌گیرند، تجویز می‌شود.

بیوالیرودین تزریقی برای بیمارانی که ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT) یا سندرم ترومبوسیتوپنی و ترومبوز ناشی از هپارین (HITTS) که تحت PCI قرار می‌گیرند، یا در معرض خطر ابتلا به آن هستند، تجویز می‌شود.

۱.۳ استفاده از آسپرین

بیوالیرودین تزریقی در این موارد مصرف، برای استفاده با آسپرین در نظر گرفته شده است و فقط در بیمارانی که همزمان آسپرین دریافت می‌کنند، مورد مطالعه قرار گرفته است.

۱.۴ محدودیت استفاده

ایمنی و اثربخشی بیوالیرودین تزریقی در بیماران مبتلا به سندرم‌های حاد کرونری که تحت PTCA یا PCI قرار نمی‌گیرند، اثبات نشده است.

۲- مقدار مصرف و نحوه مصرف

۲.۱ دوز توصیه شده

بیوالیرودین تزریقی فقط برای تزریق داخل وریدی است.

بیوالیرودین تزریقی برای استفاده با آسپرین (300 تا 325 میلی‌گرم روزانه) در نظر گرفته شده است و فقط در بیمارانی که همزمان آسپرین دریافت می‌کنند، مورد مطالعه قرار گرفته است.

برای بیمارانی که HIT/HITTS ندارند

دوز توصیه‌شده‌ی بیوالیرودین برای تزریق، یک دوز بولوس داخل وریدی (IV) به میزان 0.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم است و بلافاصله پس از آن، انفوزیون 1.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم بر ساعت برای مدت زمان انجام PCI/PTCA انجام می‌شود. پنج دقیقه پس از تجویز دوز بولوس، باید زمان لخته شدن فعال (ACT) انجام شود و در صورت نیاز، یک دوز بولوس اضافی به میزان 0.3 میلی‌گرم بر کیلوگرم تجویز شود.

در صورت وجود هر یک از شرایط ذکر شده در شرح کارآزمایی بالینی REPLACE-2، تجویز GPI باید در نظر گرفته شود.

برای بیمارانی که دچار HIT/HITTS شده‌اند

دوز توصیه‌شده‌ی بیوالیرودین برای تزریق در بیماران مبتلا به HIT/HITTS که تحت PCI قرار می‌گیرند، یک دوز بولوس وریدی 0.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم است. پس از آن، باید تزریق مداوم با سرعت 1.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت در طول مدت عمل ادامه یابد.

برای درمان مداوم پس از عمل

تزریق بیوالیرودین پس از PCI/PTCA بنا به صلاحدید پزشک معالج، می‌تواند تا 4 ساعت پس از عمل ادامه یابد.

در بیماران مبتلا به انفارکتوس میوکارد با بالا رفتن قطعه ST (STEMI)، ادامه تزریق بیوالیرودین با سرعت 1.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت پس از PCI/PTCA تا 4 ساعت پس از عمل باید در نظر گرفته شود تا خطر ترومبوز استنت کاهش یابد.

پس از چهار ساعت، در صورت نیاز، می‌توان انفوزیون وریدی اضافی بیوالیرودین تزریقی را با سرعت 0.2 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت (انفوزیون با سرعت کم) تا 20 ساعت آغاز کرد.

۲.۲ دوز مصرفی در اختلال عملکرد کلیه

برای هیچ درجه‌ای از اختلال کلیوی، نیازی به کاهش دوز بولوس نیست. ممکن است لازم باشد دوز انفوزیون بیوالیرودین تزریقی کاهش یابد و وضعیت ضد انعقاد در بیماران مبتلا به اختلال کلیوی بررسی شود. بیماران مبتلا به اختلال کلیوی متوسط (30 تا 59 میلی‌لیتر در دقیقه) باید 1.75 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت انفوزیون دریافت کنند. اگر کلیرانس کراتینین کمتر از 30 میلی‌لیتر در دقیقه باشد، کاهش سرعت انفوزیون به 1 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت باید در نظر گرفته شود. اگر بیمار تحت همودیالیز است، سرعت انفوزیون باید به 0.25 میلی‌گرم بر کیلوگرم در ساعت کاهش یابد.

۲.۳ دستورالعمل‌های اجرایی

بیوالیرودین تزریقی برای تزریق بولوس داخل وریدی و انفوزیون مداوم پس از رقیق‌سازی و آماده‌سازی در نظر گرفته شده است. به هر ویال ۲۵۰ میلی‌گرمی، ۵ میلی‌لیتر آب استریل تزریقی، USP، اضافه کنید. به آرامی بچرخانید تا تمام مواد حل شوند. سپس، ۵ میلی‌لیتر از یک کیسه تزریق ۵۰ میلی‌لیتری حاوی ۵٪ دکستروز در آب یا ۰.۹٪ سدیم کلرید تزریقی را برداشته و دور بریزید. سپس محتویات ویال آماده شده را به کیسه تزریق حاوی ۵٪ دکستروز در آب یا ۰.۹٪ سدیم کلرید تزریقی اضافه کنید تا غلظت نهایی ۵ میلی‌گرم در میلی‌لیتر حاصل شود (مثلاً ۱ ویال در ۵۰ میلی‌لیتر؛ ۲ ویال در ۱۰۰ میلی‌لیتر؛ ۵ ویال در ۲۵۰ میلی‌لیتر). دوز مصرفی با توجه به وزن بیمار تنظیم می‌شود (به جدول ۱ مراجعه کنید).

اگر پس از تزریق اولیه، از تزریق با سرعت پایین استفاده شود، باید یک کیسه با غلظت پایین‌تر تهیه شود. برای تهیه این غلظت پایین‌تر، ویال ۲۵۰ میلی‌گرمی را با ۵ میلی‌لیتر آب استریل تزریقی USP رقیق کنید. به آرامی بچرخانید تا تمام مواد حل شوند. سپس، ۵ میلی‌لیتر از یک کیسه تزریق ۵۰۰ میلی‌لیتری حاوی ۵٪ دکستروز در آب یا ۰.۹٪ سدیم کلرید تزریقی را برداشته و دور بریزید. سپس محتویات ویال رقیق شده را به کیسه تزریق حاوی ۵٪ دکستروز در آب یا ۰.۹٪ سدیم کلرید تزریقی اضافه کنید تا غلظت نهایی ۰.۵ میلی‌گرم در میلی‌لیتر حاصل شود. سرعت تزریق مورد نظر باید از ستون سمت راست جدول ۱ انتخاب شود.