سوالات متداول

سماگلوتایدیک آگونیست گیرنده پپتید-۱ شبه گلوکاگون (GLP-1) است که در درجه اول برای کنترل سطح گلوکز خون در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود. GLP-1 یک هورمون درون‌زا است که توسط سلول‌های L در روده کوچک پس از غذا خوردن ترشح می‌شود و نقش‌های فیزیولوژیکی متعددی را ایفا می‌کند. سماگلوتاید عملکردهای فیزیولوژیکی GLP-1 را تقلید می‌کند و گلوکز خون و وزن را از سه طریق اصلی تنظیم می‌کند:

1. افزایش ترشح انسولینGLP-1 ترشح انسولین از سلول‌های بتای پانکراس را هنگامی که سطح گلوکز خون بالا می‌رود، تحریک می‌کند و به کاهش گلوکز خون کمک می‌کند. سماگلوتاید با فعال کردن گیرنده GLP-1 این فرآیند را تقویت می‌کند، به ویژه نقش مهمی در مدیریت هایپرگلیسمی پس از غذا ایفا می‌کند. این مکانیسم سماگلوتاید را قادر می‌سازد تا به طور مؤثر افزایش ناگهانی قند خون پس از غذا را کاهش دهد و کنترل کلی قند خون را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بهبود بخشد.
2. مهار ترشح گلوکاگونگلوکاگون هورمونی است که توسط سلول‌های آلفای پانکراس ترشح می‌شود و در صورت پایین بودن سطح گلوکز خون، آزادسازی گلوکز از کبد را افزایش می‌دهد. با این حال، در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، ترشح گلوکاگون اغلب به طور غیرطبیعی افزایش می‌یابد و منجر به افزایش سطح گلوکز خون می‌شود. سماگلوتاید با فعال کردن گیرنده GLP-1، ترشح بیش از حد گلوکاگون را مهار می‌کند و به کاهش بیشتر سطح گلوکز خون کمک می‌کند.
3. کند شدن تخلیه معدهسماگلوتاید همچنین سرعت تخلیه معده را کاهش می‌دهد، به این معنی که عبور غذا از معده به روده کوچک به تأخیر می‌افتد و منجر به افزایش تدریجی‌تر سطح قند خون پس از غذا می‌شود. این اثر نه تنها به کنترل قند خون پس از غذا کمک می‌کند، بلکه احساس سیری را نیز افزایش می‌دهد، مصرف کلی غذا را کاهش می‌دهد و به مدیریت وزن کمک می‌کند.

سماگلوتاید فراتر از اثراتش بر تنظیم قند خون، مزایای قابل توجهی در کاهش وزن نشان داده است، و این آن را به گزینه‌ای برای درمان چاقی تبدیل می‌کند. کاهش وزن نه تنها برای بیماران دیابتی، بلکه برای افراد غیر دیابتی مبتلا به چاقی نیز مفید است.

مکانیسم منحصر به فرد و اثربخشی بالینی سماگلوتاید، آن را به یک داروی ضروری در مدیریت دیابت تبدیل کرده است. علاوه بر این، با پیشرفت تحقیقات، کاربردهای بالقوه سماگلوتاید در محافظت از قلب و عروق و درمان چاقی مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، برخی از عوارض جانبی، مانند ناراحتی گوارشی و حالت تهوع، ممکن است در طول استفاده از سماگلوتاید رخ دهد، بنابراین باید تحت نظارت پزشک مصرف شود.

لیراگلوتایدیک آگونیست گیرنده پپتید-۱ شبه گلوکاگون (GLP-1) است که در درجه اول در درمان دیابت نوع ۲ و چاقی استفاده می‌شود. GLP-1 هورمونی است که پس از غذا خوردن توسط سلول‌های L در روده کوچک ترشح می‌شود و نقش‌های متعددی در تنظیم قند خون ایفا می‌کند. لیراگلوتاید عملکرد GLP-1 را تقلید می‌کند و چندین اثر فیزیولوژیکی مهم را اعمال می‌کند:

1. افزایش ترشح انسولینوقتی سطح گلوکز خون بالا می‌رود، GLP-1 ترشح انسولین را از سلول‌های بتای پانکراس تحریک می‌کند و به کاهش سطح گلوکز خون کمک می‌کند. لیراگلوتاید با فعال کردن گیرنده GLP-1 این فرآیند را تقویت می‌کند، به ویژه کنترل گلوکز خون را در طول هایپرگلیسمی پس از غذا بهبود می‌بخشد. این امر باعث می‌شود که لیراگلوتاید به طور گسترده در مدیریت سطح گلوکز خون پس از غذا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مورد استفاده قرار گیرد.
2. مهار ترشح گلوکاگونگلوکاگون هورمونی است که توسط سلول‌های آلفای پانکراس ترشح می‌شود و معمولاً در صورت پایین بودن سطح گلوکز خون، آزادسازی گلوکز از کبد را افزایش می‌دهد. با این حال، در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، ترشح گلوکاگون اغلب به طور غیرطبیعی افزایش می‌یابد و منجر به افزایش سطح گلوکز خون می‌شود. لیراگلوتاید با مهار ترشح گلوکاگون به کنترل گلوکز خون کمک می‌کند و نوسانات گلوکز خون را در بیماران دیابتی کاهش می‌دهد.
3. به تأخیر انداختن تخلیه معدهلیراگلوتاید همچنین تخلیه معده را کند می‌کند، به این معنی که حرکت غذا از معده به روده کوچک به تأخیر می‌افتد و منجر به افزایش آهسته‌تر سطح قند خون پس از غذا می‌شود. این اثر نه تنها به کنترل قند خون کمک می‌کند، بلکه احساس سیری را نیز افزایش می‌دهد، مصرف غذا را کاهش می‌دهد و به بیماران در مدیریت وزن خود کمک می‌کند.
4. مدیریت وزنلیراگلوتاید علاوه بر اثراتش بر کنترل قند خون، فواید قابل توجهی در کاهش وزن نشان داده است. این امر عمدتاً به دلیل اثرات آن بر کاهش سرعت تخلیه معده و افزایش احساس سیری است که منجر به کاهش کالری دریافتی و کاهش وزن می‌شود. به دلیل اثربخشی آن در کاهش وزن، لیراگلوتاید در درمان چاقی، به ویژه در بیماران دیابتی مبتلا به چاقی، نیز استفاده می‌شود.
5. محافظت از قلب و عروقمطالعات اخیر نشان داده‌اند که لیراگلوتاید همچنین دارای اثرات محافظتی قلبی عروقی است و خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی را کاهش می‌دهد. این امر منجر به استفاده گسترده از آن در بیماران مبتلا به دیابت و بیماری‌های قلبی عروقی شده است.

به طور خلاصه، لیراگلوتاید از طریق مکانیسم‌های متعدد، قند خون و وزن را تنظیم می‌کند و نقش مهمی در مدیریت دیابت دارد و پتانسیل درمان چاقی و محافظت از قلب و عروق را نشان می‌دهد. با این حال، برخی از عوارض جانبی مانند حالت تهوع، استفراغ و افت قند خون ممکن است در طول استفاده از لیراگلوتاید رخ دهد، بنابراین برای اطمینان از ایمنی و اثربخشی، باید تحت نظارت پزشک استفاده شود.

تیرزپاتیدیک داروی پپتیدی دوگانه نوآورانه است که به طور خاص برای فعال کردن همزمان گیرنده‌های پپتید-1 شبه گلوکاگون (GLP-1) و گیرنده‌های پلی‌پپتید انسولینوتروپیک وابسته به گلوکز (GIP) طراحی شده است. این آگونیسم گیرنده دوگانه، مزایای بالینی منحصر به فردی را به Tirzepatide در کنترل دیابت نوع 2 و مدیریت وزن می‌دهد.

1. آگونیسم گیرنده GLP-1GLP-1 یک هورمون درون‌زا است که توسط سلول‌های L در روده پس از خوردن غذا ترشح می‌شود و ترشح انسولین را افزایش می‌دهد، آزادسازی گلوکاگون را مهار می‌کند و تخلیه معده را به تأخیر می‌اندازد. تیرزپاتید با فعال کردن گیرنده‌های GLP-1 این اثرات را تقویت می‌کند و به کاهش مؤثر سطح گلوکز خون، به‌ویژه در مدیریت گلوکز پس از غذا، کمک می‌کند. علاوه بر این، فعال شدن گیرنده GLP-1 باعث افزایش سیری، کاهش مصرف غذا و کمک به کاهش وزن می‌شود.
2. آگونیسم گیرنده GIPGIP یکی دیگر از هورمون‌های اینکرتین است که توسط سلول‌های K در روده ترشح می‌شود و ترشح انسولین را افزایش داده و متابولیسم چربی را تنظیم می‌کند. تیرزپاتید با فعال کردن گیرنده‌های GIP ترشح انسولین را بیشتر افزایش می‌دهد و اثرات مثبتی بر متابولیسم بافت چربی دارد. این مکانیسم اثر دوگانه به تیرزپاتید مزیت قابل توجهی در بهبود حساسیت به انسولین، کاهش سطح گلوکز خون و مدیریت وزن می‌دهد.
3. تأخیر در تخلیه معدهتیرزپاتید همچنین تخلیه معده را به تأخیر می‌اندازد، به این معنی که حرکت غذا از معده به روده کوچک کند می‌شود و منجر به افزایش تدریجی‌تر سطح قند خون پس از غذا می‌شود. این اثر نه تنها به کنترل قند خون کمک می‌کند، بلکه احساس سیری را نیز افزایش می‌دهد و باعث کاهش بیشتر مصرف غذا می‌شود.
4. مدیریت وزنبه دلیل فعال‌سازی دوگانه گیرنده‌های GLP-1 و GIP، تیرزپاتید اثرات قابل توجهی در مدیریت وزن نشان داده است. مطالعات بالینی نشان داده‌اند که تیرزپاتید می‌تواند وزن بدن را به میزان قابل توجهی کاهش دهد، که به ویژه برای بیماران دیابت نوع 2 که نیاز به کنترل وزن خود دارند، مفید است.

مکانیسم چندوجهی تیرزپاتید، گزینه درمانی جدیدی را در مدیریت دیابت نوع ۲ فراهم می‌کند و به طور مؤثر قند خون را کنترل می‌کند و در عین حال به بیماران در دستیابی به کاهش وزن کمک می‌کند و در نتیجه سلامت کلی را بهبود می‌بخشد. علیرغم اثرات بالینی قابل توجه آن، برخی عوارض جانبی مانند ناراحتی گوارشی ممکن است در طول استفاده از تیرزپاتید رخ دهد، بنابراین باید تحت نظارت پزشک مصرف شود.

اکسی توسینیک هورمون پپتیدی طبیعی است که در هیپوتالاموس سنتز شده و توسط غده هیپوفیز خلفی ذخیره و آزاد می‌شود. این هورمون نقش حیاتی در سیستم تولید مثل زنان، به ویژه در طول زایمان و دوره پس از زایمان، ایفا می‌کند. عملکرد اصلی اکسی‌توسین تحریک انقباضات عضلات رحم با اتصال به گیرنده‌های اکسی‌توسین روی سلول‌های عضله صاف رحم است. این عمل برای شروع و ادامه روند زایمان حیاتی است.

در طول زایمان، همزمان با حرکت نوزاد در کانال زایمان، ترشح اکسی‌توسین افزایش می‌یابد و منجر به انقباضات قوی و ریتمیک رحم می‌شود که به زایمان نوزاد کمک می‌کند. اگر پیشرفت طبیعی زایمان کند یا متوقف شود، ممکن است پزشک اکسی‌توسین مصنوعی را به صورت داخل وریدی تجویز کند تا انقباضات رحمی را افزایش داده و روند زایمان را تسریع کند. این روش به عنوان القای زایمان شناخته می‌شود.

علاوه بر القای زایمان، اکسی‌توسین به طور گسترده برای کنترل خونریزی پس از زایمان، یک عارضه شایع و بالقوه خطرناک پس از زایمان، استفاده می‌شود. خونریزی پس از زایمان معمولاً زمانی رخ می‌دهد که رحم پس از زایمان به طور موثر منقبض نمی‌شود. اکسی‌توسین با افزایش انقباضات رحمی، به کاهش خونریزی کمک می‌کند و در نتیجه خطر خونریزی بیش از حد برای سلامت مادر را کاهش می‌دهد.

علاوه بر این، اکسی‌توسین نقش مهمی در شیردهی دارد. وقتی نوزاد نوک سینه مادر را می‌مکد، اکسی‌توسین آزاد می‌شود و باعث انقباض غدد شیری و فشار دادن شیر از طریق مجاری می‌شود و خروج شیر را تسهیل می‌کند. این فرآیند برای شیردهی موفق ضروری است و اکسی‌توسین گاهی اوقات برای کمک به مادرانی که در طول شیردهی با مشکل مواجه می‌شوند، استفاده می‌شود.

به طور کلی، اکسی‌توسین یک داروی ضروری در مامایی است که کاربردهای گسترده‌ای در تسهیل زایمان، کنترل خونریزی پس از زایمان و حمایت از شیردهی دارد. اگرچه اکسی‌توسین به طور کلی بی‌خطر است، اما تجویز آن باید همیشه توسط متخصصان پزشکی هدایت شود تا نتایج درمانی بهینه تضمین شود و عوارض جانبی احتمالی به حداقل برسد.

کاربتوسینیک آنالوگ مصنوعی اکسی‌توسین است که در درجه اول برای جلوگیری از خونریزی پس از زایمان، به ویژه پس از سزارین، استفاده می‌شود. خونریزی پس از زایمان یک عارضه جدی است که می‌تواند پس از زایمان، معمولاً به دلیل آتونی رحم، که در آن رحم به طور موثر منقبض نمی‌شود، رخ دهد. کاربتوسین با اتصال به گیرنده‌های اکسی‌توسین روی سطح سلول‌های عضله صاف رحم، فعال کردن این گیرنده‌ها و القای انقباضات رحمی عمل می‌کند و در نتیجه به کاهش خونریزی پس از زایمان کمک می‌کند.

در مقایسه با اکسی‌توسین طبیعی، کاربتوسین نیمه‌عمر طولانی‌تری دارد، به این معنی که برای مدت طولانی‌تری در بدن فعال می‌ماند. این فعالیت طولانی‌مدت به کاربتوسین اجازه می‌دهد تا انقباضات رحمی پایدارتری ایجاد کند و در جلوگیری از خونریزی پس از زایمان مؤثرتر باشد. علاوه بر این، کاربتوسین مانند اکسی‌توسین نیازی به تزریق مداوم ندارد، بلکه می‌تواند به صورت یک تزریق واحد تجویز شود که رویه‌های بالینی را ساده کرده و نیاز به منابع پزشکی را کاهش می‌دهد.

مطالعات بالینی نشان داده‌اند که کاربتوسین در جلوگیری از خونریزی پس از سزارین بسیار مؤثر است و نیاز به داروهای رحمی اضافی را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) کاربتوسین را به عنوان یک درمان استاندارد برای جلوگیری از خونریزی پس از زایمان، به ویژه در شرایط محدود به منابع که مزایای تجویز تک دوز به ویژه مفید است، در نظر گرفته است.

لازم به ذکر است که اگرچه کاربتوسین مزایای قابل توجهی در جلوگیری از خونریزی پس از زایمان ارائه می‌دهد، اما ممکن است برای همه شرایط مناسب نباشد. در موارد خاص، مانند اتساع بیش از حد رحم، اتصال غیرطبیعی جفت یا جدا شدن آن، سایر اقدامات درمانی ممکن است مناسب‌تر باشند. بنابراین، استفاده از کاربتوسین باید توسط متخصصان مراقبت‌های بهداشتی با تجربه و بر اساس شرایط خاص تعیین شود.

به طور خلاصه، کاربتوسین، به عنوان یک آنالوگ اکسی‌توسین طولانی‌اثر، نقش مهمی در جلوگیری از خونریزی پس از زایمان به دنبال سزارین و زایمان طبیعی دارد. با تقویت انقباضات رحمی، خطر خونریزی پس از زایمان را به طور مؤثر کاهش می‌دهد و محافظت حیاتی برای زایمان ایمن فراهم می‌کند.

ترلیپرسینیک آنالوگ مصنوعی هورمون ضد ادراری است که در درجه اول برای درمان اختلالات خونریزی حاد ناشی از سیروز کبدی، مانند خونریزی واریس مری و سندرم هپاتورنال استفاده می‌شود. خونریزی واریس مری یک عارضه شایع و شدید در بیماران مبتلا به سیروز کبدی است، در حالی که سندرم هپاتورنال نوعی نارسایی کلیه است که در اثر اختلال عملکرد شدید کبد ایجاد می‌شود.

ترلیپرسین با تقلید از عملکرد هورمون ضدادراری (وازوپرسین) عمل می‌کند و باعث انقباض رگ‌های خونی احشایی، به ویژه در دستگاه گوارش می‌شود و در نتیجه جریان خون به این اندام‌ها را کاهش می‌دهد. این انقباض عروقی به کاهش فشار ورید باب کمک می‌کند و خطر خونریزی واریسی را کاهش می‌دهد. برخلاف وازوپرسین سنتی، ترلیپرسین مدت اثر طولانی‌تر و عوارض جانبی کمتری دارد و همین امر باعث می‌شود که در عمل بالینی کاربرد گسترده‌تری داشته باشد.

علاوه بر کاربرد آن در خونریزی حاد، ترلیپرسین نقش مهمی در درمان سندرم هپاتورنال دارد. سندرم هپاتورنال معمولاً در مراحل پیشرفته سیروز کبدی رخ می‌دهد که با کاهش سریع عملکرد کلیه و میزان بقای بسیار پایین مشخص می‌شود. ترلیپرسین می‌تواند جریان خون کلیوی را بهبود بخشد، کاهش عملکرد کلیه را معکوس کند و نتایج بیمار را به طور قابل توجهی بهبود بخشد.

لازم به ذکر است که اگرچه ترلیپرسین در درمان این شرایط بحرانی بسیار مؤثر است، اما استفاده از آن خطرات خاصی مانند عوارض جانبی قلبی عروقی را به همراه دارد. بنابراین، ترلیپرسین معمولاً در بیمارستان و تحت نظارت دقیق متخصصان مراقبت‌های بهداشتی تجویز می‌شود تا ایمنی و اثربخشی درمان تضمین شود.

به طور خلاصه، ترلیپرسین، به عنوان یک داروی پپتیدی، نقش غیرقابل جایگزینی در درمان خونریزی حاد و سندرم هپاتورنال ناشی از سیروز کبدی ایفا می‌کند. این دارو نه تنها خونریزی را به طور مؤثر کنترل می‌کند، بلکه عملکرد کلیه را نیز بهبود می‌بخشد و فرصت‌های بیشتری را برای درمان بیشتر در اختیار بیماران قرار می‌دهد.

بیوالیرودینیک داروی پپتیدی مصنوعی است که به عنوان یک مهارکننده مستقیم ترومبین طبقه‌بندی می‌شود و در درجه اول برای درمان ضد انعقاد، به ویژه در سندرم‌های حاد کرونری (ACS) و مداخله کرونری از راه پوست (PCI) استفاده می‌شود. ترومبین با تبدیل فیبرینوژن به فیبرین، که منجر به تشکیل ترومبوز می‌شود، نقش مهمی در فرآیند انعقاد خون ایفا می‌کند. بیوالیرودین با اتصال مستقیم به محل فعال ترومبین، فعالیت آن را مهار می‌کند و در نتیجه اثرات ضد انعقادی خود را اعمال می‌کند.

1. مهار مستقیم ترومبینبیوالیرودین مستقیماً به مرکز فعال ترومبین متصل می‌شود و تعامل آن با فیبرینوژن را مسدود می‌کند. این اتصال بسیار اختصاصی است و به بیوالیرودین اجازه می‌دهد تا هم ترومبین آزاد و هم ترومبین متصل به لخته‌ها را مهار کند. در نتیجه، بیوالیرودین به طور مؤثر از تشکیل لخته‌های جدید و گسترش لخته‌های موجود جلوگیری می‌کند.
2. شروع سریع و کنترل‌پذیریبیوالیرودین شروع اثر سریعی دارد و به سرعت اثرات ضد انعقادی را پس از تجویز داخل وریدی ایجاد می‌کند. در مقایسه با مهارکننده‌های غیرمستقیم ترومبین سنتی (مانند هپارین)، اثر بیوالیرودین مستقل از آنتی‌ترومبین III است و قابلیت کنترل بهتری را ارائه می‌دهد. این بدان معناست که اثرات ضد انعقادی آن قابل پیش‌بینی‌تر و مدیریت آن آسان‌تر است، به ویژه در شرایط بالینی که نیاز به کنترل دقیق زمان انعقاد دارند، مانند روش‌های PCI.
3. نیمه عمر کوتاهبیوالیرودین نیمه عمر نسبتاً کوتاهی، تقریباً ۲۵ دقیقه، دارد که باعث می‌شود اثرات ضد انعقادی آن پس از قطع مصرف به سرعت از بین برود. این ویژگی به ویژه برای بیمارانی که به درمان ضد انعقادی کوتاه اما شدید نیاز دارند، مانند بیمارانی که در طول مراحل مداخله کرونری قلب تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند، مفید است.
4. خطر خونریزی کمبا توجه به خواص آن، بیوالیرودین اثر ضد انعقادی مؤثری با خطر خونریزی کمتر ارائه می‌دهد. مطالعات نشان داده‌اند که بیمارانی که با بیوالیرودین درمان می‌شوند، در مقایسه با بیمارانی که هپارین را همراه با مهارکننده‌های GP IIb/IIIa دریافت می‌کنند، میزان عوارض خونریزی کمتری دارند. این امر بیوالیرودین را به یک انتخاب ضد انعقادی ایمن و مؤثر در بیماران ACS و PCI تبدیل می‌کند.

به طور خلاصه، بیوالیرودین، به عنوان یک مهارکننده مستقیم ترومبین، مکانیسم عمل منحصر به فرد و مزایای بالینی ارائه می‌دهد. این دارو نه تنها به طور مؤثر ترومبین را برای جلوگیری از تشکیل لخته مهار می‌کند، بلکه مزایایی مانند شروع سریع، نیمه عمر کوتاه و خطر خونریزی کم نیز دارد. بنابراین، بیوالیرودین به طور گسترده در درمان سندرم‌های حاد کرونری و در طول مداخله کرونری استفاده می‌شود. با این حال، علیرغم مشخصات ایمنی بالای آن، باید تحت نظر یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی استفاده شود تا ایمنی و اثربخشی درمان تضمین شود.

اکتروتایدیک اکتروتاید مصنوعی است که عملکرد سوماتوستاتین طبیعی را تقلید می‌کند. سوماتوستاتین هورمونی است که توسط هیپوتالاموس و سایر بافت‌ها ترشح می‌شود و ترشح هورمون‌های مختلف، از جمله هورمون رشد، انسولین، گلوکاگون و هورمون‌های دستگاه گوارش را مهار می‌کند. اکتروتاید به طور گسترده در عمل بالینی برای درمان بیماری‌های مختلف، به ویژه مواردی که نیاز به کنترل ترشح هورمون و علائم مرتبط با تومور دارند، استفاده می‌شود.

1. درمان آکرومگالیآکرومگالی بیماری است که در اثر ترشح بیش از حد هورمون رشد، معمولاً به دلیل آدنوم هیپوفیز، ایجاد می‌شود. اکتروتاید با مهار ترشح هورمون رشد، به کاهش سطح هورمون رشد و فاکتور رشد شبه انسولین-۱ (IGF-1) در خون کمک می‌کند و در نتیجه علائم آکرومگالی مانند بزرگ شدن دست‌ها و پاها، تغییرات در ویژگی‌های صورت و درد مفاصل را کاهش می‌دهد.
2. درمان سندرم کارسینوئیدسندرم کارسینوئید ناشی از ترشح بیش از حد سروتونین و سایر مواد زیست فعال توسط تومورهای کارسینوئید دستگاه گوارش است که منجر به علائمی مانند اسهال، گرگرفتگی و بیماری قلبی می‌شود. اکتروتاید با مهار ترشح این هورمون‌ها و مواد، علائم سندرم کارسینوئید را به طور مؤثر کنترل می‌کند و در نتیجه کیفیت زندگی بیماران را بهبود می‌بخشد.
3. درمان تومورهای نورواندوکرین دستگاه گوارش و پانکراس (GEP-NETs): GEP-NETs نوع نادری از تومور هستند که معمولاً از دستگاه گوارش یا پانکراس منشأ می‌گیرند. اکتروتاید برای کنترل رشد این تومورها و علائمی که ایجاد می‌کنند، به ویژه در تومورهای عملکردی که مقادیر زیادی هورمون ترشح می‌کنند، استفاده می‌شود. اکتروتاید با مهار هورمون‌های ترشح شده توسط تومورها، می‌تواند بروز علائم را کاهش داده و در برخی موارد، رشد تومور را کند کند.
4. کاربردهای دیگرعلاوه بر کاربردهای اولیه ذکر شده در بالا، اکتروتاید برای درمان برخی از اختلالات نادر غدد درون ریز مانند انسولینوما، گلوکاگونوما و VIPoma (تومورهایی که پپتید روده‌ای وازواکتیو ترشح می‌کنند) نیز استفاده می‌شود. علاوه بر این، اکتروتاید می‌تواند در درمان شرایط خونریزی حاد مانند کنترل خونریزی دستگاه گوارش فوقانی و خونریزی واریس مری نیز مورد استفاده قرار گیرد.

به طور کلی، اکتروتاید با مهار ترشح هورمون‌های مختلف، به ویژه در مدیریت بیماری‌ها و علائم مربوط به ترشح هورمون، درمان مؤثری را ارائه می‌دهد. با این حال، از آنجایی که اکتروتاید ممکن است برخی عوارض جانبی مانند ناراحتی‌های گوارشی، تشکیل سنگ کیسه صفرا و تغییرات در سطح قند خون ایجاد کند، نظارت دقیق و درمان تحت نظر پزشک ضروری است.